Op naar Oekraine!

Backgroundtrack #1: Queen of the Highway - The Doors

Vrijdagochtend vroeg vertrekken was het plan. Dan konden we in twee dagen naar Lviv, Oekraine, rijden. Maaaar zoals dat wel vaker gaat was de planning een tikje optimistisch. Daarom zitten we vrijdagavond om tien uur in de McDonalds in Woerden in plaats van op de camping in Polen. Ook leuk. Vastbesloten om toch echt het buitenland te halen vandaag, komen we iets voor middernacht aan bij een camping aan de Duitse grens. Hell yeah, we zijn vertrokken!

Zaterdag en zondag maken we lange dagen in de auto. Het lijkt wel of het hele Duitse wegennet op de schop gaat. Iedere twintig kilometer moet je weer een stukje 80. Aaargh. Toch komen we volgens (hernieuwde) planning op zaterdagavond aan in Polen. Oei, wel een beetje een camping in een achterbuurt. Hele nacht politiesirenes, wel lekker goedkoop. Op zondag moeten we over de grens met Oekraine. Stressmomentje als we een bordje zien dat we onze kaas achter moeten laten. Nee he! Onze kilo Pecorino… Gelukkig kijken de grensbarries niet op of om en kunnen we redelijk rap doorrijden met kaas en al.

Vlak over de grens zit een parkeerterreintje waar we euro’s wisselen voor Oekrainse grisvna (of zoiets). Het plaatselijke tankstation verkoopt voornamelijk sterke drank en er staan groepjes Polen te zuipen op de parkeerplaats. Wij gaan naar Polen voor goedkoop bier; Polen gaan naar Oekraine voor nog veel goedkopere drank.

Een camping vinden voor zondagnacht blijkt nogal een uitdaging. Het concept “kamperen” is blijkbaar nog niet geland in Oekraine. Via blogs van een aantal andere Nederlandse kampeerders komen we erachter dat je bij Hotel NTON in een buitenwijk van Lviv wel kunt bivakkeren op de parkeerplaats voor een kleine vergoeding. Voorspoedig hobbelen we naar het hotel en naar ons eerste vakantie-biertje. Die is inderdaad spotgoedkoop. Entertainment is gratis bij dit biertje inbegrepen in de vorm van een groep aangeschoten locals die uit volle borst volksliederen zingen op het terras. We ontmoeten Svietta, Tanja en Christina wiens Engels helaas vrij beperkt is. Ze zijn het denk ik niet gewend om toeristen te ontmoeten want ze zijn erg enthousiast en vriendelijk en met handen en voeten kunnen wel iets communiceren. We weten bijvoorbeeld dat het Svietta’s echtgenoot is die even later voor onze neus ladderzat onderuit gaat. Als ze elkaar vervolgens beginnen te slaan is het tijd om ons bedje op de parkeerplaats op te zoeken.

Backgroundtrack #2: Daar wordt op de deur geklopt…

We liggen net lekker in bed als er op het raam geklopt wordt. Brrr, dat is echt een van mijn nachtmerries: een enge vent achter je gordijn. Het is een onbekende Oekrainer die ons in rap Oekraiens begint uit te schelden. Oeps. Het woord “politie” is in bijna iedere taal verstaanbaar. Gelukkig komt al snel de vriendelijke nachtwaker erbij die de man kent. 100 grivsna verder en we praten nergens meer over. Mooi, dat was dan drie euro. Toch besluiten we de volgende ochtend een beetje vroeg te vertrekken.

Maandag is onze eerste echte vakantie-dag na twee lange rijdagen. Vandaag willen we de volkswagen-dealer en natuurlijk het centrum van Lviv bezoeken. Tijdens de heenweg had de auto moeite met starten als de motor warm was. Na wat research op internet, denk ik dat ik het misschien kan oplossen met een nieuw relais in de zekeringenkast. Dus, hop, naar de VW-dealer. Helaas pindakaas, relais is helemaal prima en de man raadt een nieuwe startmotor aan. Dat is duur en duurt lang, dus dat doen we niet. Daarnaast heb ik mijn twijfels of het de startmotor wel is (ja Kees, een beetje eigenwijs). Bovendien is het niet gevaarlijk, de startmotor gebruik je immers alleen als je stilstaat. Wordt wellicht vervolgd…

Het centrum van Lviv is prachtig! Het heeft een hele eigen architectuur met hoge gekleurde huizen en gekasseide straatjes. Er rijden overal Lada's. Als ik later groot ben wil ik ook een Lada, maar die worden in Nederland niet echt verkocht geloof ik. We maken een stadswandeling langs het Opera huis, het oude stadsplein en de koffiefabriek (hmm ruikt lekker!). Omdat we niet heel veel tijd hebben stappen we in zo’n vreselijk toeristen-treintje. Terwijl mama langzaam in slaap aan het vallen is, vertelt de stem in mijn koptelefoon leuke anekdotes. De anekdotes beginnen telkens heel goed en eindigen dan toch een beetje matig. Twee voorbeelden:

1.      De eerste rekenmachine is uitgevonden door een hoogleraar uit Lviv…. Een van zijn studenten gebruikte deze kennis later voor de ontwikkeling van de atoombom.

2.      Supermooi, wij hebben hier ons eigen vrijheidsbeeld…. Vijftien jaar geleden brak de hand met de fakkel af, viel op iemands hoofd en diegene ging dood.

Hoewel het Engels van de meeste mensen gebrekkig is, compenseren ze dat ruimschoots met vriendelijkheid en de bereidheid om een potje hints met ons te spelen. Zo zijn we ondertussen heel goed in het uitbeelden van de woorden “camper” en “scheermesjes”.

Voor de avond rijden we naar een hotel iets buiten de stad (Bukhta Vikinhiv). Het blijkt een luxe resort te zijn, waar ook een parkeerterrein met elektriciteit naast ligt. Na de ongezellige nacht in Lviv is dit een warm bad. We betalen er twintig euro voor, maar daar zit ook een drie-gangen-ontbijt bij. Jummie.

Backgroundtrack #3: Bumpy ride – Mohombi

Met pijn in ons hart verlaten we het resort voor een roadtrip door het platteland van Oekraine. Tot nu toe maakten we de drama-verhalen op internet een beetje belachelijk. Er werd gesproken over gigantische gaten in de weg en tramrails die 15 cm boven de straat uitstaken. Nou, wij hadden lekker 80 over de autobaan gekoerst! Op het platteland blijken de verhalen wel degelijk te kloppen. Wat een gatenkaas! Sommige doorgaande wegen zijn zo slecht dat we maximaal 15 km/h halen.

Het landschap waar we doorheen rijden maakt wel veel goed. Het zijn glooiende bergen met kleine akkertjes en dorpjes her en der verspreid. We stoppen in een klein plaatsje om boodschappen te doen en worden wederom met handen, voeten en Google Translate fantastisch geholpen. We kunnen ondertussen redelijk Cyrillisch lezen, maar Oekraiens begrijpen doen we nog lang niet. De vangst van de dag was onder andere een fijne dagcreme voor 1,50 en de plaatselijke lekkernij ‘vareniki’. Het kost hier allemaal helemaal niets.

Na een tervergeefse poging om het centrum van Ivano-Frankievs te bezoeken (lees: absurd verkeer + absurde weg), besluiten we al vroeg richting onze camping te gaan. Dat was een wijs besluit. Ondanks mijn waanzinnig goede navigeerskills rijden we ongeveer twee uur om. Ik kon toch niet weten dat er in Oekraine wel 15 plaatsen zijn die “Luka” heten?! Twee uur omrijden klinkt als heel ver, maar hou in je achterhoofd dat we nog steeds maar 15 km/h gaan 😉.

Uiteindelijk komen we aan op een camping. Ja, je leest het goed: er is hier een echte camping! Het is een natuurcamping die mooi in de binnenbocht van een rivier ligt. Het voelt helemaal als vakantie: uitzicht op de rivier, een koud biertje en lekker even een boekje lezen. We ontmoeten hier ook twee Amerikanen (eerste andere toeristen tot nu toe!) die bezig zijn met een artikel voor de National Geographic. Vet cool, ik wil ook zo’n baan!

Nadat mama een fanatiek rondje vliegenmeppen heeft gedaan zijn we allebei helemaal kapot en gaan we lekker liggen ronken.

Backgroundtrack #4: Bye bye - Nsync

Woensdagochtend worden we wakker van de haan op de natuurcamping. Chilliebillie, niet zo warm. Dan is de tocht naar Roemenie zonder airco wat beter te doen. We vragen de man van de camping om hulp voor de route naar de grens. Ondertussen weten we dat je beter wat om kunt rijden over een goede weg, dan een paar kilometer over zo’n hobbelpad.

Het is nog een paar uurtjes rijden naar de grens. We picknicken ergens langs de weg en verbazen ons over de hoeveelheid kerken en kapelletjes. Het lijkt wel alsof ieder gezin zijn eigen kerkgebouw heeft. De meeste kapelletjes hebben daarnaast een vrij heftig gouden dak, waardoor het hele landschap vol met gouden puntjes staat. De tocht naar de grens gaat eigenlijk verrassend soepel. Helaas komt daar bij de grens verandering in.

Het kost ons twee uur om de Europese Unie weer in te komen. Wat een gedoe. Wachtrijen, kantoortje hier, kantoortje daar. Poe poe. Als we eindelijk in Roemenie zijn snelwandelen we naar een wc en een kopje koffie met taart. Dag Oekraine! Je was een bijzonder land met ontzettend lieve mensen en afschuwelijke wegen.

We moeten nog minstens twee uur rijden naar camping de Vuurplaats. Dat is helemaal geen straf, want de bergweg die we rijden is supermooi. Vervolgens worden we hartelijk onthaald door Engeline en haar man: een Nederlands stel dat in de Roemeense Karpaten een camping is begonnen. Bij aankomst wordt meteen gevraagd: “Jullie komen zeker voor de kloosters?” - “Eehm, kloosters? Wij zijn hier puur als tussenstopje op de weg naar Cluj-Napoca.” Fout antwoord. De kloosters zijn blijkbaar een must-see en wij zijn flexibele mensen, dus daarover later meer.